Ég sakna þess að hlægja...... mikið!

Ég var að velta fyrir mér hvers ég saknaði mest frá Íslandi. Auðvitað sakna ég barnanna mest, fjölskyldunnar, vinanna og svoleiðis - en svo gerði ég mér grein fyrir hvað það var sem ég virkilega sakna, það er hláturinn.
Þeir sem þekkja mig og mína - vita að við gerum mikið af því að hlægja - hátt og lengi - af hlutum sem öðrum finnst kannst ekkert sérstaklega fyndið. Ég sakna þess að hlægja með Hjördísi systur, Guðnýju Helgu, frænkunum öllum og vinum mínum upp til hópa. T.d. sakna ég þess að vera ekki heima - núna þegar Guðný fær "ljótu gjöfina" - ég vona að mamma hennar fatti það að hún er ekki send til hennar, þó ég hafi skrifað hennar nafn á pakkann. Ég vissi bara (frá Guðný) að þau (foreldrarnir) væru búin að taka hana af dyrabjöllunni, póstkassanum - og í raun reynt að afmá öll merki um hana!
En gjöfin er ætluð Guðný - engum öðrum - og ég vildi gjarna vera á svæðinu þegar hún opnar hana. Við erum að tala um "ljótu gjöf" sem á eftir að lifa lengi - og jafnvel slá öll met!

Það er sagt að hláturinn lengi lífið - og ég ætla að lifa mjög lengi!

Allir sem eru til í að hlægja eru velkomnir í heimsókn.